De moord in het Hertenkamp is het eerste deel van de Moorden in het Noorden serie van Liesbeth van Kempen.

Maak kennis met de vriendinnen Dorien, Fleur en Annemiek. Een paar maanden na het overlijden van Dorien haar man, besluit ze het schuurtje beter bekend als Hermans “Mancave” op te ruimen. Binnen vind ze een sporttas gevuld met één miljoen euro. Om dit te vieren last ze een extra prosecco-avondje in samen met haar vriendinnen. Maar die vertrouwen het niet en willen dat ze het bij de politie meld. Dat is iets wat Dorien zeker niet gaat doen, het is haar geld van Herman.

Wanneer er de volgende dag een dode man in het hertenkamp word gevonden, slaat de paniek toe. In plaats van naar de politie te gaan, slaan ze op de vlucht. Als blijkt dat ze gevolgd worden, besluiten ze om zich schuil te houden in het riante landhuis van Annemiek. Daar zeten ze de zaken nog eens op een rijtje en ontdekken ze steeds meer van elkaar……

Dit cosy-crime verhaal is echt genieten, er zit zoveel herkenning en humor in het verhaal. De moorden zijn echt, maar de humor tussen de vriendinnen en de nieuwsgierige buurvrouw maken het helemaal compleet.

De schrijfstijl is vlot, levendig, beeldend, gedetailleerd en met veel humor. De opmerkingen die er soms over en weer gaan, dat kibbelen kan echt alleen maar tussen vriendinnen.

Ik ben begonnen met lezen in het e-book, maar ben halverwege het verhaal  verder gegaan in het audioboek. En dat was gewoon nog meer genieten van het verhaal. De Friese woorden en zinnen die er af en toe doorheen komen, beleef je zo nog intenser. Een heerlijke voorlees stem, waardoor ik zo door het verhaal heen ging.

Naarmate je verder in het verhaal komt, leer je de vriendinnen steeds beter kennen, hun achtergrond, waar ze vandaan komen en hoe ze nu in het leven staan. Hoewel ze natuurlijk ook hun geheimen tegenover elkaar hebben.

Het Friese Roggedorp waar het verhaal zich afspeelt vind ik ook heel goed neergezet. Ik zag het al helemaal voor me, vooral de nieuwsgierige buurvrouw op haar roze crocs, met haar verhalen in het wijkkrantje. Ik kreeg een beeld van een oudere versie van Yvonne Coldeweij, whahaha.

Ik heb genoten van het verhaal, gelukkig zijn er nog twee delen om van te genieten. Tijdens het luisteren heb ik ook vaak hardop gelachen of iets terug gezegd tegen het verhaal. Mijn man en kinderen zijn er blijkbaar al aan gewend, want die keken niet eens meer op of om.

Dit is echt een aanrader voor de liefhebbers van cosy-crime met een goede dosis Nederlandse humor. Nu snel verder met deel twee.