Nu we hier toch zijn is de nieuwste roman van Chantal van Gastel.

Audrey werkt al 10 jaar in een snoepfabriek. Elke dag is hetzelfde ritueel, opstaan, naar haar overbuurman Darius kijken als hij zijn dans oefeningen doet, ontbijten en dezelfde route naar haar werk. Maar wat als ze nu eens niet de afslag op de rotonde neemt, maar gewoon rechtdoor rijdt?

Als ze Lynx één van de schilders tegen het lijf loopt, blijkt Lynx meer te zijn dan alleen maar een schilder. Hij is heel goed in het verwoorden hoe Audrey zich voelt. Ze kunnen goed met elkaar praten en hij zegt dat je altijd een keuze in het leven hebt. Ook als je al 10 jaar Audrey van HR bent.

En dan is er die ochtend dat Audrey het heft in eigen handen neemt en een beslissing neemt die haar hele leven veranderd. Ze neemt niet de afslag op de rotonde, maar neemt op stel en sprong verlof en reist af naar Parijs. Als ze daar dan ook nog eens Lynx tegen het lijf loopt, beleeft ze de stad van de liefde pas echt in al haar mooie glorie.

De cover is lekker zomers dus dat trok gelijk mijn aandacht. Zodra ik de achterflap had gelezen was ik heel benieuwd naar het verhaal. En zeg nu zelf, wie wil dit nu niet. Ik zal ook wel eens gewoon even niet naar mijn werk willen, of naar Parijs. En vooral met zo’n geweldige reisgenoot.

Het verhaal heeft lange hoofdstukken en in het begin word er veel aandacht besteed aan Audrey hoe ze in het leven staat. Eerst vond ik het soms wat langdradig maar als Audrey eenmaal naar Parijs vertrekt begrijp je de toegevoegde waarde en vlieg je door het verhaal heen. Chantal schrijft vlot, met veel speelse humor en zeer gedetailleerd, dit zorgt er dan weer voor dat je snel doorleest en een optimale beleving krijgt alsof je zelf in Parijs loopt.

De speelse humor, het geplaag en de enorme aantrekkingskracht tussen Audrey en Lynx is zo heerlijk om te lezen, de liefde spat van de pagina’s af. De verwijzingen en quotes naar bekende films waren ook heel goed verwerkt in het verhaal. Je ziet Audrey groeien in het verhaal, ze komt meer voor zichzelf op en krijgt meer zelfvertrouwen. De personages van Audrey en Lynx zijn goed uitgediept en verwerkt, naar mate je verder leest vallen de puzzelstukjes langzaam in elkaar.

En dan die geweldige twist die erin verwerkt zat, het geheim van Lynx. Ik had wel iets groots verwacht, maar dit niet. Ik vind het ook heel knap dat Chantal het zo mooi en toch niet overdreven zwaar heeft neergezet. Het onderwerp word ook niet mooier gemaakt dan het is en dat zorgt ervoor dat je heel erg met zowel Audrey als Lynx meeleeft. Je voelt hun spanning en frustratie en dat brengt je naar een next level in het verhaal.

Ik heb gelachen en gehuild maar enorm genoten van deze roman alsof ik zelf in Parijs was. Het is dan ook echt een aanrader.